Τιμωρω το σκυλο μου δεν σημαινει οτι τον κακοποιω

Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει να ακούσετε συνομιλίες μεταξύ ιδιοκτήτη και σκύλου, τύπου: «Δεν σου έχω πει να περπατάς δίπλα μου?» ή « Γιατί πήρες τα κουλούρια πάνω από το τραπέζι,  τι θα γίνει με εσένα? Το φαγητό σου είναι εκεί, όχι ότι βρεις πάνω στο τραπέζι»…. Και ο σκύλος κοιτάει το αφεντικό του με ορθάνοιχτα μάτια, ή με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του ή κουνάει χαρούμενα την ουρά του.

Αλήθεια, εκείνη την ώρα πραγματικά πιστεύετε ότι ο σκύλος αντιλαμβάνεται αυτό που του λέτε? Τότε γιατί μετά το ξανακάνει? Ή γιατί το ξανακάνει όταν εσείς δεν είστε μπροστά? Και θα μου πείτε τώρα, «γιατί τότε μαζεύεται και φεύγει με την ουρά ανάμεσα στα πόδια? Άρα κατάλαβε τι έχει κάνει…»

Όταν μιλάμε στο ζώο μας, φωνάζοντάς του για μία ζημιά που έχει κάνει ή για την ανυπακοή του, φυσικά και όλοι καταλαβαίνουμε ότι το ζώο δεν αναγνωρίζει τις λέξεις τις οποίες λέμε αλλά είναι η ένταση της φωνής μας η οποία τον προβληματίζει ή τον φοβίζει καμιά φορά και αυτό είναι που τον κάνει να απομακρύνεται σαν βρεγμένη γάτα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι του έχουμε δώσει να καταλάβει τι θέλουμε.

Η ουσία της εκπαίδευσης είναι να δείξουμε με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο στο ζώο, να καταλάβει τι είναι καλό να κάνει και τι κακό. Αυτός ο τρόπος έχει να κάνει με τη γλώσσα που αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο σκύλος και όχι με τη δική μας λεκτική επικοινωνία. Δηλαδή, επιβραβεύουμε όταν κάνει κάτι καλό και τιμωρούμε όταν κάνει κάτι κακό.

Η τιμωρία, φυσικά και δεν γίνεται με βίαιες μεθόδους όπως το ξύλο ή το ουρλιαχτό. Αυτή η μέθοδος και δεν έχει αποτέλεσμα γιατί δεν την καταλαβαίνει ο σκύλος, αλλά και κάνει το ζώο μας φοβικό απέναντί μας, άρα επι της ουσίας δεν δημιουργείται δέσιμο μεταξύ ιδιοκτήτη και σκύλου.

Αυτή τη συμπεριφορά την έχουν βγάλει όλοι οι ιδιοκτήτες έστω και μία φορά στο σκύλο τους και είναι κάτι που τονίζουμε να σταματήσει, όταν ερχόμαστε σε επαφή με αυτούς, καθώς  αυτού του είδους η τιμωρία μπορεί όντως να θεωρηθεί κακοποίηση και σωματική (ξύλο) και ψυχική (φωνή).

Η τιμωρία ή το μάλωμα, στην διάρκεια της εκπαίδευσης έχει να κάνει με το συνδυασμό της εντολής «μη» και ειδικών αποτρεπτικών από εμάς τρόπων, τους οποίους αντιλαμβάνεται το ζώο καθώς τους γνωρίζει από τη φυσική του μαμά και σιγά σιγά σταματάει τις κακές συμπεριφορές.

Άρα λοιπόν η δυσκολία ορισμένων να πούνε στο σκύλο «μη», ενώ ήδη έχουν εκδηλώσει στο παρελθόν μία από τις προηγούμενες αναφερθέντες λανθασμένες συμπεριφορές είναι σχήμα οξύμωρο.

Τα ζώα δεν τα μαλώνουμε. Απλά τους δείχνουμε με το δική τους γλώσσα σώματος αυτό που δεν θέλουμε να κάνουν. Φυσικά μετά από αυτό είναι απαραίτητη η επιβράβευση όταν μας ακούνε. Και έτσι γίνεται ο διαχωρισμός….

Εμπιστευτείτε λοιπόν τους εκπαιδευτές σας, ακολουθήστε το πρόγραμμα και θα βγείτε κερδισμένοι!